Kurdên ku ji ruhê nijadî bi dûr ketine, bi hev re ketine pêşbaziya humanîzmê û bi zîtokên mejîsistî îmanê li ruhê nijadperestiyê diçikînin!
Bajooo!
Ji qewla helbestvanekî:
"Piştî çûna te,
 bi ser sergoyê bajêr ketibûm, 
dimeşiyam..."
Erê, 
piştî çûna mejî, 
li welatê xwelîseran ez li nîvkîlo mentiq digeriyam.
Mejî di alifên dewaran de,
ker û golikan dilê xwe dibijandin mentiqê.
Pîştî çûna te,
serî bû qûn, qûn bû serî
û ji dêvla gotinan gû herikî ji zimanê te...
Yanî li gorî mentiqa van xwelîseran ew humanîst in em nijadperest.
Çima?
Ji ber ku 
em bi helwesteke "nijadperestî" li dij dagirkeriya dagirkeran disekinin.
Ji ber ku
em ji tesîra hebûna dagirkeriya dagirkeran a li ser xwe aciz in.
Ji ber ku
li hember zimanê wan em zimanê xwe,
li hember kultura wan em kultura xwe,
li hember nirxên wan em nirxên xwe diparêzin, ew humanîst in, em nijadperest.
Û hezar heyf û xebînet, ev xwelîserina van rûreşî û bêbextî û rexneyan jî bi helwest û zimanê dagirkerên me li me digirin.
Hîn û hîn "sûcê miletan tune ye, sûcê sîsteman heye" li gorî nêrîna wan.
Û miletên van sîsteman, bi oldar û ateîstên xwe, bi çepgir û rastgirên xwe, bi netewperest û lîberalên xwe, bi nezan û zanayên xwe piştgir û piştevanên sîstemên xwe ne.
Lê hûn xwelîserino?
Dev ji vê qûnalêsiya xwe berdin.
Heger hûn ne xwedî dewlet bin, hûn nikarin bibin nijad jî.
Loma jî nijadekî tune nikare nijadperestiyê jî bike; heger bike jî tenê nijadên din ê bi qûna xwe bi wan bikenin.
Hoo xwelîserên ji xwe dûr!
Hûn ne wek xwe man, ne jî bûn wek kujer û dagirkerên xwe.
De bikin hewtehewt û bizirin heta hûn can didin û dibin berate.
Û ji bîr nekin!
Di bin axê de kurm û mar û tûpişk ê jî dilê xwe nebijînin berateya we;
ji ber ku hûn hilikî heram in.